Zaterdag 1 april 2006, de eerste keer met het vliegtuig naar een optreden.
Het was alweer de vierde tour in een jaar met de Tony Spinner Band. We gingen inmiddels ook naar België en Duitsland, maar ineens ontdekte ik op de tourlijst ‘Rockland – Sala, Zweden’.
‘Zweden, da’s een eind rijden. Dat gaan we nooit op tijd redden met onze ouwe tourbus´, dacht ik nog. Want de avond ervoor speelden we nog gewoon in Nederland.
Maar nee hoor, geen zorgen. We zouden gaan vliegen, hoorde ik al snel. Ah kijk, ja natuurlijk. Dat gaat een stuk vlotter. En cool ook!
Maar heel veel relaxter was het nou ook weer niet. Op de vrijdagavond ervoor stonden we in de Kaagsociëteit in Warmond, bij Leiden. Mooie zaal, op een eiland in de Kagerplassen. Je kon er alleen met een klein pontje komen. Heen was nog wel geinig, terug iets minder. Het kostte namelijk een hoop gedoe en tijd, dat gesjouw met de spullen op de pont en dan het water over. Dus pas diep in de nacht in bed, een paar uur later alweer de wekker. Op naar Schiphol. De vlucht naar Stockholm vertrok even na 12 uur ’s middags.
Stralend weer was het in Zweden. Strak blauwe lucht, maar nog wel koud. De eigenaar van Rockland haalde ons op van het vliegveld. Vandaar was het zo’n anderhalf uur noordwaarts, door het uitgestrekte en bosrijke land, naar Sala. Veel sneeuw lag er nog. Mooie plaatjes!
Maar er was er nog een klein minpuntje. Onze terugvlucht ging op zondagochtend om half 7. Na de show zou de Rockland-baas ons terugbrengen naar het vliegveld en konden we meteen linea recta weer richting Nederland. Niet eerst even slapen dus. Blijkbaar was dit de enige optie. Of de goedkoopste. Een prettig vooruitzicht was het niet echt.
Gelukkig waren we zaterdagmiddag al op tijd in Sala, alwaar we allemaal voor een paar uurtjes een kamer hadden in het plaatselijke Stadshotell. Even opfrissen en relaxen. Heb er zowaar nog een half uurtje liggen slapen. Daar kan je dan al aardig van opknappen.
Rockland was geen heel grote club, wel sfeervol, met veel hout. De drumkit was een beetje bij elkaar geraapt, maar met eigen snare en bekkens ging het best. Al met al lekker gespeeld. Lang ook, zoals meestal met Tony. Maar in dit geval maakte dat niet zo veel uit. We hadden nog gerust een uurtje langer kunnen spelen zelfs, want na de show was het wachten en wachten. Beetje rondhangen in de club, koffie drinken en broodjes eten. Want pas rond half 4 in de nacht zouden we richting luchthaven vertrekken.
Dan slaat de vermoeidheid wel toe! We liepen volgens mij als een stel zombies die zondagochtend vroeg op de Stockholmse vlieghaven. In het vliegtuig terug eindelijk wat geslapen.
Gekkenwerk ja. Dat was het. Maar het was tegelijkertijd rock’n roll in optima forma. Ik denk nog regelmatig terug aan die 1e april 2006!
Tien jaar geleden alweer. Tjonge. Ik had het niet willen missen