Muziek, ritme, woorden, creativiteit. Het is allemaal met elkaar verbonden.
Melodie en ritme vormen de basis van mooie muziek, van een mooi liedje. Datzelfde geldt voor een goed artikel, een mooi verhaal of een leuke column. Het gaat niet alleen om de juiste woorden, het gaat erom hoe die woorden achter elkaar zijn gezet. Zodat er ook in die tekst een ritme, een melodie ontstaat. In begrijpelijke taal. Helder en prettig leesbaar.
Luisteren. Ook dat is de essentie van mijn werk.
Als drummer in een band luister ik naar mijn medemuzikanten. Samenspelen, elkaar aanvoelen, de essentie van een goede en hechte band.
Als drumdocent luister ik naar mijn leerling. Wie is hij of zij? Iedereen is anders. Eén vaste lesmethode? Dat is niet mijn manier. Ik luister en kijk naar de leerling, naar zijn of haar karakter, interesses, muzikale voorkeuren, talent. Dat is telkens weer mijn uitgangspunt. Plezier en ontspanning vind ik belangrijk, zonder daarbij techniek en theorie uit het oog te verliezen. Lekker voor je hobby meedrummen op je favoriete muziek? Of ben je juist heel ambitieus en wil je het ver schoppen als drummer? Alles is goed.
Als journalist/schrijver luister ik goed naar degene wiens verhaal ik moet vertellen. Eerst de boodschap begrijpen, dan pas gaan schrijven. Geen ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden. Maar heldere taal en een fijne kadans. Zodat de lezer de essentie direct begrijpt.
Muziek, ritme, woorden, creativiteit. Het is de basis van mijn werk. Als drummer. En als schrijver.
Over Han Neijenhuis
‘Een schrijvende drummer. Of een drummende schrijver’.
In februari 1979 deed ik mijn eerste optreden met een echte rockband. Inmiddels staat de teller op ruim 1.500 gigs in binnen- en buitenland. Acht jaar later, in november 1987, schreef ik mijn eerste artikelen, voor de regionale krant. Een recensie van een concert van Herman Brood. Een interview met toenmalig Nederlands bluestrots Flavium. Honderden interviews en artikelen volgden.
Drummen, drumles geven, verhalen schrijven. Het is wat ik inmiddels mijn bijna hele leven doe. Als drummer heb ik in veel bands gespeeld. Een kleine vijftig, heb ik uitgerekend. Vaste bands, maar ook de nodige invalklussen. Het begon met (hard)rock, daarna volgden blues, pop, funk, soul, allround. Er is weinig wat ik niet heb gespeeld.
Namen? In mijn regio Zutphen/Achterhoek waren dat roemruchte bands als Poundcake, Vangouw, Blackbury Accident en de top 40-band Superfly. Op nationaal en Europees niveau onder meer The Veldman Brothers, Leif de Leeuw Band, The Etta James Experience, Rob Orlemans & Half Past Midnight en de bluesbands van de Amerikanen Sonny Hunt en Tony Spinner. Tony was onder meer jarenlang gitarist/zanger bij Toto.
Heroes of the 70’s
Tegenwoordig speel ik in de Eric Clapton-tribute Claptunes en in de Cry Me A River Band, waarmee we in 2022/2023 een theatertour doen met de nieuwe show ‘Heroes of the 70’s’, een ode aan de jaren zeventig. Daarnaast heb ik samen met mijn vrienden Stef en Marcel het theaterprogramma ‘Nooit Genoeg’ samengesteld. In kleine, intieme setting spelen we liedjes uit de lange pophistorie en vertellen we onze verhalen daarbij. Drumles geef ik op het Popcollege Zutphen.
Als (muziek)journalist werk ik of heb ik gewerkt voor diverse kranten en magazines. Niet enkel muziekbladen, ik schrijf met evenveel plezier en interesse over andere onderwerpen. Maar vanuit mijn achtergrond is muziek een logisch onderwerp. Voor bladen als Soundz en Slagwerkkrant heb ik de eer gehad veel (rock)bands en artiesten te mogen interviewen en ontmoeten.
Meat Loaf
Wie dan? Poeh. Meer dan ik ooit durfde dromen. Robert Plant, Ozzy Osbourne, Meat Loaf, Queen, Metallica, Rammstein, Deep Purple, Bon Jovi, Toto, Earring, De Dijk. Geweldig om te doen. Maar verhalen met en over jonge ambitieuze bands zijn net zo goed heel mooi om te maken.
Evenals niet-muziek gerelateerde artikelen. Ik denk dan aan reportages over bedrijven als Bol.com en de prachtige Van Nelle Fabriek Rotterdam. Aan een interview met Elco Brinkman als voorzitter van Bouwend Nederland, met schrijver Jan Siebelink over ‘Knielen op een bed violen’ of met Anita Witzier over haar visie op een duurzame maatschappij. En oh ja, het artikel over de brandweerman van hier even verderop, die na jaren van trouwe dienst afscheid neemt en letterlijk en figuurlijk vol vuur terugblikt. Ook fijne en dankbare onderwerpen.
In maart 2019 verscheen mijn verhalenbundel ‘Dan kan je mooi je nieuwe trui aan’. Een kleine zestig verhalen, vooral uit mijn muzikale leven.
‘Han is een schrijvende drummer. Of een drummende schrijver.’ Zo noemde Slagwerkkrant me in een artikel over dat boek. Beter kan ik het zelf niet omschrijven.
Discografie: The Veldman Brothers – Refuel Tony Spinner Band – Rollin’ & Tumblin’ Tony Spinner Band – Live in Europe Tony Spinner Band – Culemborg Blues (official bootleg) Sonny Hunt & The Dirty White Boys – Hitting The Noot Sonny Hunt & The Dirty White Boys – The Nashville Blues Sessions Vangouw – Passion Rules Blackbury Accident – Too Late To Hide
Ik zie hem nog zo binnenkomen in m’n drumruimte. Acht jaar oud, guitig, op een mooie manier zelfverzekerd. Nog nooit echt gedrumd, maar hij had er zin in. En hij kon het ook. Soms zie je na een paar klappen al dat iemand er gevoel voor heeft. Bij Sem was dat zo. Die eerste keer, het was 1 september 2012. Dat hebben we gisteren, toen Sem voor het laatst bij me was, nog even gecheckt …
De afgelopen week een aantal dagen op een rustige camping in de Betuwe gestaan. Kleine tent, weinig spullen. Het was niet allereerst mijn idee, dat gekruip in zo’n mini-tentje, slapen op een luchtbed. Dat als de één zich omdraait de andere bijna met zijn kop tegen het tentdoek zit. Nee, het was vooral de wens van mijn vrouw. Zij doet het graag en vindt het heerlijk, kamperen in de vrije natuur. Hoog tijd dat ik …
Eerlijk gezegd had ik niet meer durven hopen dat er nog vaak face-to-face interviews met buitenlandse bands of artiesten zouden plaatsvinden. Vroeger, ja vroeger, toen vlogen muzikanten de hele wereld over om in veel landen en in mooie hotels met de pers te praten en hun nieuwste album aan te prijzen. Of ze lieten al die persjongens en -meisjes gewoon naar hen toe komen. Naar Engeland, naar Amerika. Mooie snoepreisjes waren dat soms. Maar ja, …
