Zo af en toe eens even je rommel opruimen. Je komt nog eens wat tegen.
Zoals een oud lijstje dat ik ergens eind jaren zeventig kreeg van mijn kleine broertje. Die inmiddels al ruim de 40 is gepasseerd. Maar kleine broertjes blijven altijd kleine broertjes.
Ik ben bijna tien jaar ouder. Dus ik was zeker in die tijd zijn grote broer. Of grote broers dat door de jaren heen ook altijd blijven weet ik eigenlijk niet. Ik zal het eens bij mijn kleine broertje informeren.
Maar mijn broertje, hij zal niet ouder zijn geweest dan een jaar of acht, had destijds voor zijn grote broer een single op de kop getikt van Rainbow. L.A. Connection en op de achterkant Lady Of The Lake. In rood vinyl. Hij had van de single, de hoes en twee plaatjes van bandbaas Ritchie Blackmore een leuke collage gemaakt en die in een lijstje verpakt.
Ik kreeg het cadeau. Geen idee meer waarvoor. Misschien wel zomaar. Maar ik was er zeer verguld mee. De lijst heeft sindsdien in ieder huis waar ik woonde ergens aan de muur gehangen. Totdat het glas vorig jaar sneuvelde en de lijst tussen de rommel belandde. Waar ik hem laatst weer uithaalde.
Rainbow was de eerste échte rockband waar ik enorm fan van was. Tot die tijd luisterde ik, zoals hier wel vaker verteld, naar de singles van Status Quo, Alice Cooper, Queen, Slade en vooral The Sweet, met terugwerkende kracht toch ook allemaal serieuze rockbands trouwens. Maar Rainbow was een band van LP’s. En met Cozy Powell als drummer!
Cozy Powell, na Sweet’s Mick Tucker mijn tweede grote held. Ik was een jaar of elf toen Powell als drummer (!) een singlehit had met het op Hendrix’ Third Stone From The Sun gebaseerde Dance With The Devil.
Ik zag hem met zijn grote red sparkle Ludwig-kit in Toppop dat nummer drummen. Twee 26″ bassdrums, de maten zeiden me toen nog niks. Maar wel zijn naam erop. Cozy op de linkse bassdrum, Powell op de rechtse.
Dat leek me ook wel wat. Maar ja, in mijn geval zou dat drie letters op de één en tien op de andere betekenen. Dat zag er niet uit, de hele boel uit z’n evenwicht. ‘Cozy Powell’, dat klonk en oogde veel beter.
Hij intrigeerde met mateloos. Dus dat Powell een jaar of vijf later ineens opdook bij Rainbow, de nieuwe band van Deep Purple’s Ritchie Blackmore, was een enorme verrassing.
En dan die zanger, Ronnie James Dio. Alleen die naam al! Ronnie James Dio.
Maar vooral die stem. Zo krachtig, dat had ik nog nooit gehoord.
De live-dubbelaar On Stage was het eerste wat ik van Rainbow kocht en plat draaide. Ik drumde vooral mee op kant 1 en 4 van het album. Kill The King, Still I´m Sad en de slowblues, simpelweg Blues getiteld. Mijn eerste kennismaking met blues. Nu nog, als ik met The Veldman Brothers een slowblues speel, zit er altijd wel ergens een Powell-dingetje doorheen.
Na On Stage kocht ik Long Live Rock´n Roll en, met iets terugwerkende kracht, Rainbow Rising. Deze tweede platen strijden al jaren in mijn lijstje om de titel ´Beste Classic Rockalbum Ever´. Net zoals trouwens Rainbow, Purple en Zeppelin om de titel beste classic rockband.
Ik neig telkens weer naar Rising, maar Long Live Rock´n Roll is ook een klassieker. Afsluiter Rainbow Eyes is weliswaar wel erg zoetjes, maar Gates Of Babylon, tjonge wat een song en wat een heerlijk drumwerk van Cozy Powell! Maak me midden in de nacht wakker en ik speel de groove en fills nog altijd direct mee.
Het navolgende Down To Earth viel wat tegen. Dio was vertrokken, de mij destijds onbekende Graham Bonett zijn vervanger. Best nog wel goeie songs, zoals Eyes Of The World, maar de grootse, mystieke magie was verdwenen. Vooral de pakkende cover Since You Been Gone was een knieval naar meer commercieel succes. Dat zette zich op latere albums door. Rainbow werd langzaam een soort van AOR-band.
Maar op die latere albums had Cozy Powell z’n biezen al gepakt. Ik vraag me nog altijd af of hij eigenlijk op het Dio-loze Down To Earth de lol er al niet afhad. Zijn drumwerk op die plaat is powerfull en strak als altijd, maar ik mis de creativiteit. Opvallend is dat hij op de hele plaat vrijwel geen toms gebruikt. Fills enkel op de snare. Allemaal raak, dat wel.
Ik had er een gemengd gevoel over. Maar dat wilde ik als Rainbow- en Powell-adept niet toegeven.
Tegelijkertijd was ik enorm opgetogen dat ik op 2 februari 1980 met een groepje oudere dorpsgenoten mee mocht naar de Rotterdamse Ahoy, waar die avond de Down To Earth-tour van Rainbow zou neerstrijken. Ik zou mijn held Cozy Powell voor het eerst in het echt gaan zien!
Ook dat viel tegen. Vanaf de tweede ring van de Ahoy keken we deels tegen een muur van aloude P.A.-kasten aan. Het ontnam mij vrijwel volledig het zicht op Powell. Ik herinner me alleen een spiegel ergens op het podium dichtbij bij de drumkit. Geen idee wat die daar deed, maar daardoor kon ik een glimp van Powell en zijn grote drumkit opvangen. Geen Ludwig meer trouwens, maar een metallic Yamaha.
En ook de setlist stelde teleur. Vrijwel niets van Rising of Long Live Rock’n Roll. Na openingstune Over The Rainbow verwachtte ik Powell’s keiharde flam op de snare en daarna het intro van Kill The King. Net zoals op On Stage. Maar het beginmuziekje werd gevolgd door het keyboard-intro van Eyes Of The World, waarna de in een colbert en vetkuif gehulde Graham Bonnet het podium op kwam. Hij leek op Elvis.
Cozy Powell speelde nog wel zijn destijds fameuze drumsolo met daarin Tsjaikovski’s ‘Ouverture 1812′ verwerkt. Maar goed, dat bombastische stuk hoorde ik alleen maar. En Blackmore sloeg aan het eind traditiegetrouw zijn witte Fender Stratocaster aan diggelen. Waarvan iedereen beweerde dat hij de Fender even daarvoor had vervangen door een goedkope imitatie.
De witte gitaar, of wat er van over was, hing aan het eind van de show eenzaam boven het podium, aan een paar laatste snaren. Een felle spot erop gericht. Over The Rainbow klonk weer uit de grote P.A.-boxen. De zaallichten gingen aan en de Ahoy liep langzaam leeg.
Ik was vast niet de enige met gemengde gevoelens.
Later nog wel eens naar Rainbow geweest. Maar de grootsheid van het illustere trio Blackmore/Powell/Dio was er nooit meer. Om over die reunie-gigs van vorig jaar – afgaande op YouTube althans – maar te zwijgen. David Keith in de rol van Cozy Powell. Hoe bestaat het. En mevrouw Blackmore in het achtergrondkoortje. Een koortje bij Rainbow! Ronnie James Dio zal zich in zijn graf hebben omgedraaid.
Gelukkig heb ik Cozy Powell in de jaren tachtig nog een paar keer gezien. Goed gezien ook. In Vredenburg met MSG en Whitesnake. In de Jaap Edenhal met Black Sabbath, waar die avond letterlijk de plafondplaten naar beneden kwamen.
Ook die keren speelde hij telkens dat bombastische Ouverture 1812. Een stuk waarvan ik midden jaren tachtig een eigen versie maakte. In de bibliotheek wat klassieke LP’s geleend, vooral Tsjaikovski uiteraard. Daar wat zware passages uitgehaald, die achter elkaar geplakt op een cassetteband en daar deed ik dan mijn drumsolo op in die tijd. Kitscherig en eigenlijk helemaal niet moeilijk. Maar de bombast werkte goed. Met dank aan Cozy Powell!
In 1998 is mijn held helaas omgekomen door een auto-ongeluk. Dat was schrikken. 50 jaar, nog een half muziekleven voor zich. Maar een imposante carrière achter zich.
Later ontdekte ik zijn vroege werk met de Jeff Beck Group. En kort voor zijn dood werkte Powell nog met bluesheld Peter Green. Powell was veel meer dan die harde houthakker die hij in de jaren tachtig en negentig werd. Hij was zeker ook van de groove, de blues en de funk. Dat is ook te horen op zijn soloalbums.
Maar voor mij was Cozy Powell op zijn best in Rainbow. Op Rising, On Stage en Long Live Rock ’n Roll. Die rode vinyl-single is daar een mooi aandenken aan. Ik heb nog even gegoogeld, was toch benieuwd of die bijzonder is. Op Amazon kost de single dertien dollar. Niet enorm bijzonder dus. Maar ik doe ‘m hoe dan ook niet weg. Voor mij is die wél bijzonder.
Mijn vrouw heeft er inmiddels een nieuwe lijst omheen gedaan. De collage van mijn kleine broertje intact gelaten. Ze kent mijn sentiment.
Kan ik hem weer ophangen, dat cadeau van mijn kleine broertje. In m’n drumruimte, dat lijkt me mooie plek. Jonge drummers af en toe even wijzen op één van de beste classic rockbands ooit. Maar vooral op mijn grote jeugdidool: Cozy Powell.
